Ήταν 25η Μαρτίου του 1821. Ήταν στην σκλαβωμένη μας πατρίδα από τον Τούρκο δυνάστη, όταν ξεπήδησε η σπίθα της λευτεριάς, όταν η Δόξα συναντούσε την Ιστορία, σε μία συνάντηση που λαμβάνει χώρα κατά τακτά διαστήματα στο ιστορικό γίγνεσθαι αυτού του τόπου. Μετά την Άλωση της Πόλης, ο αιώνιος εχθρός, ο Τούρκος, θεώρησε πως το ζήτημα με την Ελλάδα είχε τελειώσει. Όμως την 25η Μαρτίου του 1821, ορθώθηκε το λάβαρο όχι μόνο της Επαναστάσεως, αλλά και το λάβαρο της Ελευθερίας, που για χάρη της θα γράφονταν σελίδες δόξας και τιμής. Για χάρη της οι λέξεις Δερβενάκια, Τριπολιτσά, Μανιάκι, Σούλι, Κούγκι, Αρκάδι και τόσες μα τόσες άλλες, δεν θα οριοθετούν μόνο έναν τόπο, αλλά μία ηρωική αντίληψη ζωής, ένα πέρασμα προς την αθανασία. Και έρχεται η σκέψη και η ματιά στο σήμερα. Σε μία Ελλάδα που κυριαρχεί το μέτριο, σε μία πατρίδα που η εθνική της κυριαρχία δείχνει να μειώνεται όλο και περισσότερο, σε μία χώρα που φαίνεται ότι έχει αφεθεί στην τύχη της. Χωρίς τίποτα το ηρωικό, χωρίς εξάρσεις, χωρίς τίποτα το έντονο. Με κρίση σε θεσμούς και αξίες, με πολιτικές ηγεσίες ανίκανες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, με έναν λαό αποπροσανατολισμένο και παραδομένο σε μία μίζερη καθημερινότητα. Υπήρχαν οι ήρωες. Και συγκρίνει κανείς το τότε και το τώρα. Και βλέπει πως υπάρχουν κοινά σημεία. Και τότε κάποιοι είχαν αφεθεί στον Τούρκο, είχαν δεχθεί την μοίρα τους, την υποταγμένη μοίρα. Δεν τους ένοιαζε ότι η ζωή που ζούσαν ήταν ξένη, δεν τους ένοιαζε ότι ήταν σκλάβοι. Τους ενδιέφερε ότι ήταν νοικοκυραίοι, ότι ήταν ζευγολάτες. Και υπήρχαν οι άλλοι. Οι ανυπότακτοι. Οι αρματολοί, οι κλέφτες, οι αγωνιστές. Αυτοί που όρθωσαν ανάστημα, που πολέμησαν σκλήρά, αυτοί που προτίμησαν μίας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Αυτοί που δεν δίστασαν μπροστά στους τότε πανίσχυρους, ούτε σκιάχτηκαν μπροστά στον δρόμο που έπρεπε να διαβούν, γιατί μέσα τους είχαν Πίστη, και ήξεραν πως θα φθάσουν στη Νίκη. Στο σήμερα, το τραγικά μίζερο και άτολμο, έχουμε τους εφησυχασμένους, τους σύγχρονους Φαναριώτες, τους κάθε λογής υποτακτικούς της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που δέχονται αδιαμαρτύρητα το κάθε τι που συμβαίνει σε βάρος της πατρίδας μας. Δέχονται λοιπόν τον Τούρκο να διεκδικεί θέση στην Ευρώπη, δέχονται τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, δέχονται να βλέπουν την σημαία να καίγεται, δέχονται τον καθημερινό ευτελισμό των πάντων. Στο σήμερα όμως υπάρχουν και οι άλλοι, οι ανυπότακτοι. Που δίνουν τον αγώνα τους με όποιον τρόπο μπορούν ενάντια σε μαρξιστικές και φιλελεύθερες επιλογές, ενάντια σε προσταγές νεοταξικών κατεστημένων. Που δεν τους λένε κλέφτες και αρματολούς, αλλά φασίστες και ακροδεξιούς. Περιμένουμε το σάλπισμα Εμείς οι άλλοι, δεν θέλουμε το τώρα της υποταγής. Δεν μας αρκούν οι ψεύτικοι πανηγυρισμοί και τα επετειακά διαγγέλματα. Θέλουμε να ακουστεί όπως τότε ένα σάλπισμα πιο τρανό, πιο δυνατό και πιο μεγάλο και από το γλυκό της Άγιας Λαύρας ορθρινό, όπως τόσο όμορφα γράφει ο ποιητής. Θέλουμε νέες επετείους, νέα Δερβενάκια, νέες σελίδες αγώνα για αυτόν εδώ τον τιμημένο τόπο. Θέλουμε επανάσταση πάνω από όλα ψυχών και συνειδήσεων. Τιμούμε τους ηρωικούς νεκρούς μας, υψώνουμε την γαλανόλευκη Σημαία μας. Και ευχόμαστε να βρεθούμε στην ευχάριστη θέση να ακούσουμε κάποιο πρωινό για ένα όμορφο ξέσπασμα του Ελληνισμού, όπως εκείνο της 25ης Μαρτίου του 1821.
Τάσος Δημητρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου