Η νεολαία που βράζει

Η νεολαία που βράζει
του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου
Προέδρου της ΝΕ.Ο.Σ.

Κάποτε το πολιτικό κατεστημένο και τα κόμματα επένδυαν στον αποπροσανατολισμό της νεολαίας με τα γνωστά παλαιοκομματικά μέσα του εκμαυλισμού, της εξασφάλισης μίας θεσούλας, των θεωρητικών ονείρων για επίγειους σοσιαλιστικούς παραδείσους ή για φιλελεύθερα τέλη -ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά- της ιστορίας ημών. Η αδυναμία παροχής νέων οραμάτων, πραγματικών ή κατασκευασμένων, δεν κατέδειξε μόνο την παντελή αναισθητοποίηση των κοινωνικών αισθητήρων του συστήματος, το οποίο αδυνατεί να κατανοήσει πως τα παραμύθια του δεν συγκινούν πλέον τις μάζες της νεολαίας. Δείχνει πια πως η φαντασία της γενιάς του συνθήματος «η φαντασία στην εξουσία», έχει στερέψει, αποστραγγίζοντας σιγά–σιγά και τα ελάχιστα αποθέματα νομιμοποίησης της εξουσίας της.

Η γενιά των 700 Ευρω
Κι αν οι εξουσιαστές μας δεν έχουν να πουλήσουν όνειρα,τι θα μπορούσαν να δώσουν στην νέα γενιά, για να αγοράσουν την ανοχή της; Δυστυχώς πια για το σύστημα, τα περιθώρια εκμαυλισμού έχουν ελαττωθεί ασφυκτικά.

Κάποτε αγόραζαν τις συνειδήσεις με χιλιάδες θέσεις στο δημόσιο. Σήμερα προσπαθούν να κουτσομοιράσουν προγράμματα stage. Κρατικό δουλεμπόριο για νέους που θα εργάζονται με 500 ευρώ, δίχως ασφάλιση και ωράριο.

Κάποτε μοίραζαν τα πακέτα της Ε.Ε. χωρίς καμία προϋπόθεση και προγραμματισμό σε όλους. Σήμερα τα πακέτα τελειώνουν και τα «προγράμματα νεανικής επιχειρηματικότητας», χρειάζονται δεκάδες δικαιολογητικά και προϋποθέσεις, γιατί οι αριθμοί περιορίστηκαν.

Κάποτε μπορούσαν να προσφέρουν οικονομική εξασφάλιση σε δεκάδες χιλιάδες υπάκουους νέους. Σήμερα τους προσφέρουν ένα εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον, που αμείβει το οκτάωρο με 700 ευρώ και απαιτεί 1400 ευρώ για μία αξιοπρεπή διαβίωση.


Η γενιά που χάνει τις γειτονιές της
Σήμερα το σύστημα έχει να διαπραγματευτεί με την γενιά που χάνει τις γειτονιές της. Με νέους που έχουν να αντιμετωπίσουν στις πλατείες τις συμμορίες των λαθρομεταναστών, που στήνουν τα γκέτο τους. Με νέους επαγγελματίες που προσπαθούν να προστατέψουν τα μαγαζιά τους από το έγκλημα και το παραεμπόριο.

Με μαθητές που φοβούνται στο σχολείο τους τα μαχαίρια των αλλοδαπών, τους ξένους που στήνονται στην είσοδο για να πειράξουν και να πάρουν στο κατόπι τις ωραίες κοπέλες, τους ντίλερς της «ντρόγκας» που πια δεν είναι έξω από τα κάγκελα του προαυλίου.

Νέοι που είδαν σιγά–σιγά να χάνουν τους χώρους τους. Που είδαν να περιορίζονται τα σημεία της δικής τους κτητικότητας, της δικής τους αταξίας, ακόμα και της δικής τους αθώας αλητείας, από τους άκαμπτους νόμους όχι του κράτους, αλλά των παρανόμων μεταναστών.


Η γενιά που χάνει τα δάση της
Κάποτε κράταγε δεμένους σ’ αυτόν τον τόπο κάποιους ανθρώπους, η μοναδική Ελληνική φύση, ο αέρας που παράγει το πεύκο και το θυμάρι, τα αστείρευτα ποτάμια και οι καταγάλανες θάλασσες. Τώρα τι θα τους κρατήσει;

Η γκρίζα Πάρνηθα; Η μαυρισμένη Πεντέλη; Ο τσιμεντωμένος Υμηττός; Ή μήπως τα ανεπανάληπτα νερά του Ασωπού, οι πεντακάθαρες θάλασσες της Αν. Αττικής, ο μοναδικός αέρας των χιλιάδων παράνομων χωματερών και των λατομείων; Μία φύση σχεδόν νεκρή, και μία άπληστη εξουσία που κυνηγάει να εξαφανίσει και τις τελευταίες εστίες ζωτικότητας.


Η γενιά που μεταναστεύει
Κι αν το σύστημα στέρεψε από όνειρα και παροχές, που θα βρει την δύναμη να πουλήσει ελπίδα; Πώς θα συγκρατήσει τους 550.000 νέους που μετανάστευσαν μαζικά στο εξωτερικό την τελευταία 8ετία; Θα τους δώσει καλύτερους μισθούς από την Γαλλία; Θα τους εξασφαλίσει καλύτερες προοπτικές επαγγελματικής κατάρτισης και ανέλιξης από την Βρετανία; Θα τους παρέχει ανώτερη ποιότητα ζωής από την Ελβετία;

Μία χώρα που διώχνει έξω τα καλύτερα κεφάλια της για να εισάγει τα φτηνότερα χέρια, είναι μία χώρα που θέλει να μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο δούλων. Γιατί μία αδύναμη, αξιωμένη και πάσχουσα από οξεία οστεοπόρωση εξουσία, μόνο επάνω σε δούλους μπορεί να επιβιώσει.


Η γενιά που θα πάρει την Πατρίδα της πίσω
Τούτη η γενιά αποτελεί το τεράστιο περιθώριο στατιστικού λάθους, κάθε πολιτικού σχεδιασμού και κάθε δημοσκόπησης. Δεν έχει να χάσει τίποτα, διότι της τα πήραν σχεδόν όλα. Δεν έχει περιθώρια συνδιαλλαγής με ένα σύστημα που δεν παράγει. Δεν έχει άλλη διέξοδο ελπίδας από την οριστική ΡΗΞΗ και ΑΝΑΤΡΟΠΗ.

Αυτή η γενιά που δεν κέρδισε και δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το πολιτικό κατεστημένο, είναι η γενιά του ΛΑ.Ο.Σ. Είναι η γενιά που περιμένει να της μιλήσουμε, να της δώσουμε το όνειρο, να στηρίξουμε τα βήματά της. Μία αστείρευτη εγκλωβισμένη δύναμη, που περιμένει να στρατευτεί στον μοναδικό σκοπό που μπορεί να προβάλει διαυγής μέσα από την θολούρα: Να πάρουμε εξ’ ολοκλήρου πίσω, αυτό που μας αφαίρεσαν κομμάτι – κομμάτι: την Πατρίδα μας!