Προτέρημά του το παρελθόν του

Προτέρημά του το παρελθόν του του Παναγιώτη Δούμα


Την εβδομάδα που πέρασε ο Μάκης Βορίδης πέτυχε μονομιάς πολλαπλά κτυπήματα, μονοπωλώντας για άλλη μια φορά το πολιτικό ενδιαφέρον. Τα κτυπήματα αυτά ήταν προς πάσα κατεύθυνση, ακόμη και εναντίον κάποιων ασπόνδων υποστηρικτών του.

Με την δήλωσή του, «δεν υπάρχει κανένα νομοσχέδιο Ραγκούση», λίγο μετά την συνάντησή του με την Τρόικα και αφού είχε προειδοποιήσει ότι, εάν συνεχίσει να πιέζεται από τους δανειστές και από συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα ώστε να αποδεχθεί το νομοσχέδιο που είχε εκπονήσει ο προκάτοχός του, θα παραιτείτο, δεν προσέβαλε μονάχα το υπερεγώ του κ. Ραγκούση. Προ παντός, έδειξε ότι το Μνημόνιο είναι ένα απλό κείμενο και ότι μια σωστή διακυβέρνηση θα προϋπέθετε πρώτα από όλα να έχει αναγνωσθεί. Όσοι παρέστησαν στην συζήτηση που έγινε με τον Ματίας Μορς της τρόικας, θα έχουν να λένε ότι συμμετείχαν στην πρώτη πραγματική διαπραγμάτευση. Μια διαπραγμάτευση όχι ως προς τους ήδη υπογεγραμμένους όρους του μνημονίου, αλλά ως προς την ερμηνεία και την εφαρμογή τους. Αυτό δηλαδή που εδώ και δύο χρόνια, προφανώς δεν έχει γίνει ποτέ.

Γιατί όμως να μην έχει γίνει; Μπορεί κανείς μόνον να υποθέσει. Ιδεοληψίες και κρυφά συμφέροντα, θα μπορούσε να εικάσει κανείς. Ανικανότητα και ανεπάρκεια, επίσης. Λύσεις του ποδαριού, με μόνιμη πρόφαση το Μνημόνιο και την ανένδοτη και κακιά τρόικα. Το βέβαιο είναι, ότι η θερινή τουριστική περίοδος είχε δεχθεί ένα βαρύ πλήγμα από το μέτωπο που άνοιξε ο κ. Ραγκούσης με τους ταξιτζήδες, χωρίς πραγματικά η εξέλιξη αυτή να επιτάσσεται από τους όρους των συμφωνιών μας με τους δανειστές μας. Κι αν η τρόικα από ένα σημείο και μετά είχε σκυλιάσει, καθώς είχε υποχωρήσει στις ανεξήγητες πιέσεις του κ. Ραγκούση, να που εξίσου εύκολα μπορούσε και να υποχωρήσει, φεύγοντας από το Υποδομών, χωρίς το πόνημα του τέως υπουργού Υποδομών στα χέρια της και αφήνοντας τον Βορίδη να θριαμβολογεί ότι θα κάνει δικό του νομοσχέδιο για τα ταξί.

Η πράξη αυτή όμως πείραξε και την φιλελεύθερη πτέρυγα των υποστηρικτών Βορίδη. Εκείνους που στο άκουσμα του «λιγότερου κράτους», που ανέκαθεν ευαγγελιζόταν ο Βορίδης, εκστασιάζονταν και θεωρούσαν ότι εννοεί «καθόλου κράτος». Να όμως που όταν αυτοπροσδιοριζόταν ως «εθνικοφιλελεύθερος» δεν εννοούσε νεοφιλελεύθερος, ούτε απλά φιλελεύθερος. Πρέπει να είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, μια χρυσή τομή ίσως, ανάμεσα στον άκρατο φιλελευθερισμό και τον χρεοκοπημένο κρατισμό της μεταπολιτεύσεως. Κάτι ανάμεσα στον εθνομηδενιστικό και νεοταξικό νεοφιλελευθερισμό και τον παρωχημένο εθνικοσοσιαλισμό, στον οποίον είναι της μόδας πολλοί πατριώτες να καταφεύγουν, χωρίς καν να έχουν διαβάσει τι σημαίνει.

Ο άνθρωπος δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα για τα ταξί. Μέχρι στιγμής έχει απλά δηλώσει ότι είναι πιο κοντά στον νόμο Ρέππα, επαναλαμβάνοντας ωστόσο, ότι δεν μιλά για πληθυσμιακά κριτήρια, αλλά για ορθολογικά και περιβαλλοντικά. Κι όμως, με μεγάλη ευκολία έσπευσαν κάποιοι να του καταλογίσουν λαϊκισμό, ξεχνώντας ότι η αντίθεση στον νόμο Ραγκούση είχε εκφραστεί πολύ νωρίτερα από το ΛΑ.Ο.Σ. και την κοινοβουλευτική του ομάδα. Αν ήθελε να λαϊκίσει, αντί της υποτιθεμένης εξυπηρετήσεως της κίτρινης συντεχνίας, δεν θα ήταν πιο εύκολο - το ξανάπαμε - να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημα για μείωση των διοδίων ή τουλάχιστον να μην βγει στα ίσα και να πει ότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο; Ομοίως, θα είχε λόγο να δηλώσει ότι οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι για αυτόν ταμπού;

Από την άλλη, να υπενθυμίσουμε ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου καλείται να εφαρμόσει τις διατάξεις των συμφωνημένων της 26ης Οκτωβρίου. Σίγουρα, η καθολική απελευθέρωση του επαγγέλματος των ταξί δεν είναι ένα από αυτά. Αναρωτιέμαι δε, οι εκατό ημέρες προ των εκλογών - έγιναν ήδη εβδομήντα - θα αρκούσαν για οποιονδήποτε άλλο να μαζέψει τα κομμάτια του από μία μετωπική σύγκρουση, σαν κι αυτήν που ανάγκασε το περασμένο καλοκαίρι τον κ. Ραγκούση να αλλάξει όροφο στο υπουργείο του (ήταν στο ισόγειο) και να βάλει αλεξίσφαιρα παράθυρα;

Ο Μάκης Βορίδης απάντησε, απαντά και θα απαντήσει και στο αμέσως επόμενο διάστημα σε όσους τον επικρίνουν. Σε όσους τον κατηγορούν ότι απαρνήθηκε το παρελθόν του, το ίδιο του το παρελθόν είναι η απάντηση, καθώς κάθε άλλο παρά καιροσκοπισμό μαρτυρά. Σε όσους πίστεψαν ότι βρέθηκε ο οδοστρωτήρας που θα ισοπεδώσει αδιακρίτως το ελληνικό κράτος απάντησε με τις ορθολογικές παρεμβάσεις του για την εφεδρεία. Σε εκείνους που τον κατηγόρησαν με τις γνωστές ταμπέλλες του παρελθόντος που οι αρχαιότεροι όμοιοί τους είχαν αυθαιρέτως τοποθετήσει, απάντησε με τις ανοικτές θύρες του υπουργείου προς όλους τους συνδικαλιστές, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων και καταβολών. Σε εκείνους δε που βιάστηκαν να μας προκαταλάβουν με την μεγαλοαστική του καταγωγή, θα απαντήσει σύντομα με μία σολομώντεια λύση για τα ταξί.

Έχουμε ξεχάσει ίσως ότι πέραν των δοκιμασμένων λύσεων και συνταγών, πέραν των ιδεολογιών και των μανιφέστων, υπάρχει η δημιουργικότητα και το καινούριο. Είναι η αποτελεσματική πολιτική σε δύσκολα περιβάλλοντα, όπως το σημερινό. Γιʼ αυτό άλλωστε η πολιτική χαρακτηρίζεται ως τέχνη, του εφικτού για πολλούς, διότι μπορεί να γεννά το νέο και την ελπίδα, μέσα από χρυσές τομές. Και, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Ναπολέων Λιναρδάτος στο τελευταίο του άρθρο, «το παρελθόν του κ. Βορίδη είναι το βασικό του προτέρημα». Κι αυτό το παρελθόν, του δικού του μοναχικού δρόμου, που του στέρησε την όποια υπουργοποίηση πολύ νωρίτερα κι από το 2007, γεννά όχι μόνον την ελπίδα, αλλά και την πεποίθηση ότι δεν είναι η καρέκλα, αλλά το έθνος και η πατρίδα του που τον ενδιαφέρουν, όπως ακριβώς δηλώνει.

ΥΓ. Όλως περιέργως, οι χειρότεροι επικριτές του είναι όσοι εδώ και δεκαετίες τον χλεύαζαν, κάνοντας επαναλαμβανόμενα εκπτώσεις στα λαμόγια που μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Μαζί με αυτούς και κάποιοι που κάποτε, στο δρόμο για κάποιον ποδοσφαιρικό σύνδεσμο έπεσαν πάνω σε κάποια «ακτιβιστική οργάνωση» και προτίμησαν το καφριλίκι από το χουλιγκανιλίκι, γιατί το