35 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο

35 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο

του Κώστα Καρδαρά
Προέδρου της Νομαρχιακής Επιτροπής Καρδίτσας του ΛΑ.Ο.Σ.
Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Καρδίτσας

35 χρόνια πριν η Κύπρος υπέστη μία βάρβαρη εισβολή. Ήταν το πικρό κρεσέντο μιας άθλιας ενορχήστρωσης που περιελάμβανε πολλά καλοστημένα μέρη: την κολοβή «ανεξαρτησία» του 1961 που ακολούθησε τον νικηφόρο αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59, την χαριστική στην κυριολεξία ανάθεση στην Τουρκία του ρόλου της εγγυήτριας δύναμης για την Κύπρο μαζί με την Αγγλία και την Ελλάδα, ρόλου που απετέλεσε το πρόσχημα για την εισβολή, τον αφοπλισμό της Κύπρου με την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας το 1967, το προδοτικό πραξικόπημα του 1974 που, εκτός από το ότι έδωσε μαζί με την έκκληση του Μακαρίου στον ΟΗΕ το πρόσχημα και την αφορμή για την εισβολή οι δυνάμεις της οποίας περίμεναν ήδη πανέτοιμες στα Τουρκικά λιμάνια, δημιούργησε τέτοιες συνθήκες διχασμού και διαλύσεως των πάντων που παρέδωσε την Κύπρο σαν ώριμο φρούτο στα χέρια ενός στρατού που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχε καμία απολύτως τύχη. Σχεδόν ολόκληρο το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο (με τις λαμπρές εξαιρέσεις των Αλεξάνδρου Παπάγου και Γεωργίου Παπανδρέου), ενέχεται στο πολυσύνθετο πλέγμα των ενεργειών που οδήγησαν στην μεγαλύτερη μετά το 1922 καταστροφή του σύγχρονου Ελληνισμού.

Η σχεδόν ολοκληρωτική εγκατάλειψη των Ελλαδιτών και Κυπρίων μαχητών του 1974 αβοήθητων από το εθνικό κέντρο, τόσο τον Ιούλιο, όσο και τον Αύγουστο του 1974 (που υπήρχε όλος ο καιρός για προετοιμασία και αποφάσεις και που τελικά τότε κατελήφθη με τον Αττίλα 2 το μεγαλύτερο μέρος της κατεχόμενης σήμερα Κύπρου), αποτελεί ένα βαρύ άγος για την ελληνική κοινωνία και πολιτεία, άγος για το οποίο δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες και δεν έχει γίνει κάθαρση ώστε να αποσυρθεί.

Το έγκλημα δεν ήταν λοιπόν καθόλου συμπτωματικό, καθόλου στιγμιαίο. Ακόμα και σήμερα 35 χρόνια μετά, οι νεκροί και οι αγνοούμενοι του πολέμου αυτού, οι άνθρωποι που με πενιχρά εφόδια και εξοπλισμό υπερασπίστηκαν αυτές τις Θερμοπύλες του σύγχρονου ελληνισμού δεν έχουν τιμηθεί όπως τους αξίζει. Οι πολεμιστές της ΕΛΔΥΚ όχι μόνο δεν έχουν πάρει τα εύσημα που τους ανήκουν, αλλά έχουν ακόμη και προβλήματα στην καταγραφή της στρατιωτικής τους υπηρεσίας εκείνη την εποχή. Οι 1619 αγνοούμενοι εγκαταλείφθηκαν ολοκληρωτικά από το επίσημο κράτος στις βάρβαρες διαθέσεις των δεσμωτών τους και στην παντοτινή λήθη ενός ανώνυμου θανάτου, σαν να μην άξιζαν οι πράξεις τους να είναι αντικείμενο προβολής και εθνικής επάρσεως, αλλά κάτι που έπρεπε να μείνει κρυφό, έτσι που το κατεστημένο αρνήθηκε συστηματικά όχι μόνο να προβάλλει, αλλά και να αναφέρει.

Σήμερα 35 χρόνια μετά, το Κυπριακό είναι συνεχώς στο προσκήνιο. Η γεωστρατηγική θέση της Κύπρου, που είναι και η αιτία των δεινών της, την κάνει μόνιμο αντικείμενο των κακόβουλων βλέψεων των ισχυρών της γης. Η συνεχιζόμενη προσπάθεια για την επιβολή ενός νέου σχεδίου Ανάν για τον αποδυνάμωση του ελληνικού παράγοντα στο νησί που μεθοδεύεται από το κατεστημένο πρέπει να μας κρατά σε διαρκή εγρήγορση.

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι αναντίρρητα:

■Η ελληνικότητα της Κύπρου. Από την Μυκηναϊκή εποχή, η Κύπρος είναι ελληνικό νησί πολλαπλά και διαρκώς συνδεδεμένη με το εθνικό κέντρο. Η ελληνικότητα αυτή είναι ανεξίτηλα υπογεγραμμένη με το αίμα των αγώνων των Κυπρίων εναντίον των κατά καιρούς δυναστών τους και την Ένωση με την Ελλάδα. Εξ άλλου στο μόνη δημοκρατικά εκπεφρασμένη σχετική άποψη των Κυπρίων στο δημοψήφισμα του 1950 που μάλιστα έγινε υπό συνθήκες τρομοκρατίας, το 95,7 % ψήφισε Ένωση με την Ελλάδα (ακόμη και οι Τουρκοκύπριοι).
■Τα ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα των Ελληνικών και Κυπριακών Κυβερνήσεων. Με το μόνο κατεχόμενο από ξένο κράτος τμήμα της ΕΕ, με την μόνη διχοτομημένη πρωτεύουσα παγκοσμίως, με την δεινή θέση της Τουρκίας στον προθάλαμο της ΕΕ, μπορούν εάν θέλουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις υγιούς επιλύσεως του Κυπριακού.
Η Κύπρος ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνικού Έθνους και συνάμα ένα εξαιρετικής γεωστρατηγικής σημασίας προχωρημένο φυλάκιο του Ελληνισμού, πρέπει με κάθε τρόπο να προστατευτεί. Τίποτε λιγότερο από την πλήρη απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων δεν πρέπει να βρίσκεται στην διαπραγματευτική ατζέντα των κυβερνήσεων.

Η ανεξαρτησία της Κύπρου προϋποθέτει σίγουρα την άρση της κατοχής του εδάφους της. Ας αναλάβουν επιτέλους τον ρόλο τους, ακολουθώντας το φωτεινό παράδειγμα του ηρωικού Τάσσου Παπαδόπουλου και ας μην διαδραματίζουν το ρόλο του Δούρειου Ίππου στην εισαγωγή των σχεδίων των παγκόσμιων εξουσιαστών. Ας είμαστε σε διαρκή εγρήγορση για να μην ξαναζήσουμε στις μέρες μας άλλη συρρίκνωση του Ελληνισμού.

Απαιτούμε, να τιμηθούν από την Ελληνική πολιτεία και να ανταμειφθούν ηθικά και υλικά οι νεκροί, οι αγνοούμενοι και οι πολεμιστές του 1974 όπως τους αξίζει. Απαιτούμε, να διεκδικήσει η Ελλάδα διεθνή έρευνα για την τύχη των 1619 αγνοουμένων. Απαιτούμε, να διεκδικηθεί με κάθε τρόπο από Ελλάδα και Κύπρο, σθεναρά και ανυποχώρητα η μόνη υγιής και βιώσιμη λύση του Κυπριακού:
Κύπρος ελεύθερη, ενιαία, ανεξάρτητη και ελληνική